HISTORIA

Zakład Obróbek Wykańczających i Erozyjnych wywodzi się z Katedry Technologii Mechanicznej Ogólnej i Lotniczej Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa i z wcześniejszej Katedry Wytwarzania Silników Lotniczych utworzonej z kolei z Pracowni Technologii Silników Lotniczych istniejącej od 1950 roku przy Zakładzie Silników Lotniczych Szkoły Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda. Pracownię Technologii Silników Lotniczych zorganizował profesor Stanisław Szulc przy współpracy inżyniera Jerzego Grzelki.

Początek działalności dydaktycznej to wykłady z technologii silników lotniczych, prowadzone od 1949 roku w wymienionym Zakładzie przez profesora S. Szulca, wówczas kierownika Katedry Maszynoznawstwa na Wydziale Komunikacji Politechniki Warszawskiej.
Połączenie Szkoły Inżynierskiej z Politechniką Warszawską i stworzenie odrębnych wydziałów - Lotniczego oraz Mechanicznego Technologicznego spowodowało w 1951 roku przejściowe włączenie Pracowni Technologii Silników Lotniczych Szkoły Inżynierskiej do Wydziału Mechanicznego Technologicznego z obowiązkiem obsługi Wydziału Lotniczego. Profesor S. Szulc przeszedł z początkiem roku akademickiego 1951/52 z Wydziału Komunikacji do Wydziału Lotniczego. Od roku akademickiego 1952/53 Zakład został włączony do Wydziału Lotniczego i wszedł w skład Katedry Technologii Lotniczej. W latach 1952-1959 Zakład prowadził zajęcia dydaktyczne, nadzorował budowę Gmachu Nowego Lotniczego oraz projektował urządzenia i wyposażenie laboratoriów. W październiku 1955 roku Zakład został przemianowany na Katedrę Wytwarzania Silników Lotniczych.
W latach 1954-1957 pracownicy Katedry organizowali zajęcia i prowadzili prace dyplomowe z technologii silników lotniczych w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Rzeszowie.
Od 1960r. Katedra Silników Lotniczych otrzymała pomieszczenia o powierzchni 1100 m² na laboratoria, izbę pomiarów oraz warsztat mechaniczny. Personel naukowo-dydaktyczny Katedry wzrósł z 5 do 10 osób, a pomocniczy do ponad 10 osób. Katedra od 1960 roku realizowała program technologii podstawowej, tj. obróbki plastycznej skrawaniem, powierzchniowej, technologii maszyn, analizy tolerancji oraz technologii kierunkowych dla silników lotniczych i osprzętu lotniczego. Program ten zawierał nowoczesną problematykę zaawansowanych technologii oraz zajęcia laboratoryjne z obróbki powierzchniowej, które były wówczas nowością w skali kraju. 
W 1960 roku z Wydziału Mechanicznego Konstrukcyjnego i Lotniczego oraz z katedry profesora Mariana Wakalskiego z Wydziału Sprzętu Mechanicznego utworzono Wydział Mechaniczny Energetyki i Lotnictwa. Pracownicy tej katedry powiększyli zespół Katedry Wytwarzania Silników Lotniczych przemianowanej na Katedrę Technologii Mechanicznej Ogólnej i Lotniczej kierowanej przez profesora S. Szulca. W jej skład weszły zakłady - Technologii Lotniczej kierowany przez profesora S. Szulca i Technologii Mechanicznej Ogólnej kierowany przez profesora Mariana Wakalskiego. Dzięki pracy, wiedzy i zdolnościom organizacyjnym profesor S. Szulc doprowadził do rozwoju Katedry. Była to jedna z najlepiej wyposażonych w kraju katedra technologiczna o bardzo wyraźnym profilu naukowym. W skład Katedry Technologii Mechanicznej Ogólnej i Lotniczej wchodziły laboratoria naukowe: Laboratorium Obróbki Skrawaniem, Laboratorium Obróbki Ściernej, Laboratorium Obróbki Erozyjnej, Laboratorium Nagniatania Powierzchni i Laboratorium Metrologii Technicznej z bogatym wyposażeniem do badań stanu warstwy wierzchniej oraz obrabiarek, w tym sterowanych numerycznie.
Konsekwentna polityka kadrowa i naukowa doprowadziła do zgrupowania w Katedrze grona specjalistów z przemysłu (inż. T. Górny, inż. B. Wieczorek, inż. S. Mikucki, inż. A. Golędzinowski i inni) oraz młodych pracowników, z których wielu zostało znanymi naukowcami, m.in. profesorowie: Tadeusz Bednarski, Jerzy Buć, Lucjan Dąbrowski, Józef Jezierski, Jerzy Kozak, Mieczysław Marciniak, Bogdan Nowicki, Konstanty Skalski oraz docenci Andrzej Latour i Andrzej Uzarowicz.
W 1965 roku profesor S. Szulc przeszedł na emeryturę i kierownikiem Zakładu Technologii Silników Lotniczych został dr inż. Jerzy Buć, zaś kierownikiem Katedry - profesor Marian Wakalski. W nowym programie studiów na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa lotnictwo stało się jedną z sześciu specjalności. Zredukowano program przedmiotów technologicznych i zajęć laboratoryjnych. Treści wykładów ograniczono do teoretycznej i koncepcyjnej problematyki istotnej dla konstruktora, z pominięciem zagadnień praktycznych, bezpośrednio związanych z wykonawstwem silników. W zakresie badań stosowanych Katedra Technologii Mechanicznej Ogólnej i Lotniczej rozwijała współpracę m.in. z Fabryką Samochodów Ciężarowych w Starachowicach, Zakładami Lamp Oscyloskopowych w Iwicznej, Wytwórniami Sprzętu Komunikacyjnego w Rzeszowie, Mielcu i Świdniku, Zakładami Mechanicznymi im. M. Nowotki w Warszawie oraz Instytutami Lotnictwa, Obróbki Skrawaniem i Elektrotechniki.
Po reorganizacji Politechniki Warszawskiej w 1970 roku Katedra Technologii Mechanicznej Ogólnej i Lotniczej została włączona, jako Zakład Obróbek Wykańczających i Erozyjnych, do powstającego na Wydziale Mechanicznym Technologicznym Instytutu Technologii Mechanicznej, prowadząc nadal zajęcia z technologii maszyn na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa oraz Wydziale Inżynierii Materiałowej. Na Wydziale Mechanicznym Technologicznym (MT) Zakład prowadził specjalistyczne zajęcia z zakresu obróbek wykańczających i erozyjnych. Kierownikami Zakładu byli kolejno: doc. dr inż. Andrzej Uzarowicz (1970-1973), doc. dr inż. Mieczysław Marciniak (1973-1984) i od 1984 roku profesor Bogdan Nowicki.
W 1990 roku na Wydziale Mechanicznym Technologicznym został utworzony profil dyplomowania Obróbki Ścierne i Erozyjne, a w 1998 roku w jego miejsce Technologia Wyrobów Precyzyjnych, Lotniczych i Uzbrojenia oraz Automatyzacja Procesów Obróbek Ściernych i Erozyjnych. Profile te są prowadzone przez Zakład Obróbek Wykańczających i Erozyjnych.